Lectuur voor beginners: Книга для домашнего чтения по нидерландскому языку. Пода И.З - 176 стр.

                      Pinokkio klom op de rug van de duif. De vogel steeg op en vloog, hoog boven
                      de wolken, in de richting van de zee. Pinokkio hield zich stevig vast. Ze vlo-
                      gen de hele dag en de hele nacht en de volgende ochtend zette de duif Pinok-
                      kio op een strand neer.
                      Er stond een grote groep mensen op het strand. Ze schreeuwden en zwaaiden.
                      “Wat is er aan de hand?” vroeg Pinokkio.
                      “Een vader is in een heel kleine boot uitgevaren om zijn zoon te zoeken,” zei
                      een oude vrouw. “Maar de storm heeft zijn bootje omver geblazen en nu zal
                      de man zeker verdrinken.”
                      Pinokkio klom op een rots en keek uit over zee. In de verte zag hij Gepetto,
                      die zich vasthield aan het omgeslagen bootje. “Vader, houd je goed vast,” riep
                      Pinokkio. “Ik kom je redden.” Maar op dat ogenblik spoelde er een grote golf
                      over het bootje heen. En toen zag Pinokkio zijn vader niet meer.
                      Pinokkio sprong in de woeste zee en zwom in de richting van de plek waar hij
                      het bootje had gezien. Hij bleef drijven omdat hij van hout was. Maar omdat
                      hij zo licht was, werd hij door de wind in de verkeerde richting gedreven.
                      Het begon steeds harder te stormen en te onweren. Urenlang slingerden de
                      golven Pinokkio heen en weer. Toen werd hij door een grote golf opgetild en
                      op het strand gesmeten.
                      Pinokkio lag uitgeput in het zand. Na een poosje ging de storm liggen, de
                      lucht werd weer blauw en de zee kalm. Pinokkio legde zijn kleren op een rots,
                      zodat ze in de zon konden drogen. Zelf ging hij op de rand van de rots zitten
                      en staarde over het water. Maar hij zag nergens het bootje van Gepetto. Een
                      tijdje later stak een grote vis zijn kop boven het water uit.
                      “Mag ik u wat vragen, meneer Vis?” zei Pinokkio.
                      “Jazeker, jongeman,” zei de vis, die eigenlijk een dolfijn was. En dolfijnen
                      zijn heel vriendelijke dieren.
                      “Hebt u een bootje gezien met mijn vader erin?” vroeg Pinokkio.
                      “O, wat erg,” zei de dolfijn. “Was dat jouw vader? Hij is met zijn bootje door
                      een haai opgegeten. Arme jongen, ik ben bang dat je je vader nooit meer terug
                      zult zien.” En de dolfijn zwom bedroefd verder.

                      Arme Pinokkio. Nu stond hij helemaal alleen op de wereld. Hij trok zijn kleren
                      aan en begon de weg af te lopen van het strand vandaan. Na een uur kwam hij bij
                      het Dorp van de Bezige Bijen. Alle mensen in het dorp waren heel hard aan het
                      werk. Waar hij ook keek, hij zag niemand die niet ergens mee bezig was.
                      “Hier blijf ik niet,” dacht Pinokkio. “Want dan zou ik zeker ook moeten gaan
                      werken.” Pinokkio had dorst. Hij vroeg aan een meisje dat twee zware em-
                      mers vol water droeg, of hij een slokje water mocht hebben.
                                                                                                176




PDF created with pdfFactory Pro trial version www.pdffactory.com